kendini
geceye kestiren
bedenler
boşluk serisi
gri kentin
son eğiminde
kuğu gölü
ve
denizlerin kumral kıyısı
ben
umut açtım rengine seherin
yaslanıp uyudum güneşin benzine
dem çekip ser verdim
ben ve yaşam üzre
son kez
ve buz tutmuş görüntüler
salkımlar halinde girer yüreğime
iki elim kan çukuru
epeyce soğuktu kuşatma zamanı
dört yanı sarılan gece
kocaman bir ağacın gövdesinden
kusuverdim sancımı
hıncımı biriktirerek içimde
sar beni ufkunda son kez
dişiliğinin duraksız yüklemiyle
sar sendelemek koyar bana çünkü
sendeler ışığın
çek kürekleri tayfa götür bu limandan denizi
küstüm çocuk gibi çünkü zamana
gagasından gözyaşını çam kuşunun
elinin tersiyle iten rüzgâra
sendelerse ışığı ayrı ölürüm
sen yanımda yoksan
gözlerine açamayacaksa düş birliğinde
kaptı kaçtı bir aşka karşı
sesler… geceler… ölmemeler…
kararır kentin lacivert sokağı ve evler
- Kaan İnce
